ಕವಿತೆ

ಹೊತ್ತು ಉರುಳುತ್ತಿದೆ

ಮತ್ತೆ ಮರಳುತ್ತದೆ

ಎತ್ತ ನೀ ತೆರಳುವೆ ಮನುಜ

ನಿನ್ನಿಂದಲೇ ಜಗವಲ್ಲ

ಜಗಕ್ಕೆ ನೀ ಮುಖ್ಯವಲ್ಲ

ಅರಿತು ನಡೆದರೆ ಸಾಕು ಈ ನಿಜ

ಹಣದ ಹಿಂದೆ ಓಡುವೆ

ಗುಣ ಮೂಟೆ ಕಟ್ಟಿರುವೆ

ಹೆಣವಾಗುವ ನಿನಗೇಕೀ ಧಾವಂತ

ಉಸಿರಿಲ್ಲದೆ ನೀನಿಲ್ಲ

ಹೆಸರಿಗೆ ಹಂಬಲಿಸುವೆಯಲ್ಲ

ನೆಮ್ಮದಿಯು ಆಗಿದೆಯೇ ನಿನ್ನ ಸ್ವಂತ ?

ನಿನ್ನ ಏಳಿಗೆಗಾಗಿಯೇ

ಇತರರ ತುಳಿವೆ ನ್ಯಾಯವೇ

ನೀನು ಬೆಳೆದು ಇತರರ ಬೆಳೆಸಬೇಕಲ್ಲವೇ

ದಾರಿಯಿಂಟು ನೂರು

ನಡೆ ಇಲ್ಲ ತಕರಾರು

ಬದುಕಿನ ಗುರಿ ದಬ್ಬಾಳಿಕೆಯಾಗಬಾರದಲ್ಲವೇ

ಬಂದು ಹೋಗುವ ನಮಗೆ

ಏಕೆ ಹೇಳು ಈ ಬೇಗೆ

ಯಾರಿಗೂ ಅನಿವಾರ್ಯವಲ್ಲ

ಇರುವರೆಗೆ ಬಂಧ ಬಿಗಿಯಾಗಿಸಿ

ಸಕಲ ಜೀವಗಳ ಪ್ರೀತಿಸಿ

ಸಾರ್ಥಕತೆ ಸಾಧಿಸಿದರೆ ಸಾಕಲ್ಲ

3 58 ಎಎಂ 14.01.2024

*ಅಮುಭಾವಜೀವಿ ಮುಸ್ಟೂರು*