ಕವನ

ಅಮ್ಮನೆಂಬ ದೈವವಲ್ಲಿ

ನೊಂದುಕೊಂಡು ಮಲಗಿದೆ

ಅದರ ನೋವ ಕಂಡು ಇಲ್ಲಿ 

ಜೀವ ಜೀವನ ನಲುಗಿದೆ

ಅವರನ್ನು ಮಾಸ ಹೊತ್ತ ಜೀವ

ಜನನದಲ್ಲಿ ಸಹಿಸಿ ಅಗಾಧ ನೋವ

ಜನ್ಮ ಕೊಟ್ಟ ಅವಳ  ಋಣವ

ಇಡೀ ಬದುಕು ಸಾಲದು ತೀರಿಸಲು

ತಾಯಿ ಪ್ರೀತಿ ಮುಂದೆ 

ಎಲ್ಲವೂ ತೃಣ ಜಗದಲಿ

ತಾಯಿ ಮಡಿಲ ತವರಿರಲು

ಎಲ್ಲಾ ನೋವಿಗುಪಶಮನ ಬದುಕಲಿ

ಅಂತ ಜೀವಕೇಕಿಂತ ನೋವ ಕೊಟ್ಟ 

ಮುಗ್ಧ ಹೃದಯಕೇಕಿಂತ ಕಷ್ಟ ಕೊಟ್ಟ

ದೇವರೇ ನೀ ಬರೀ ಕಲ್ಲು ತಾಯ ಮುಂದೆ

ನೀನಿರುವ ನಂಬಿಕೆ ನೀಗಿತು ಇಂದಿನಿಂದೆ

ಅಮ್ಮ ನೀನಿಲ್ಲದೆ ಬದುಕು  ಅನಾಥ

ನೀ ಕೊಟ್ಟ ಭಿಕ್ಷೆ ನನ್ನದೇನಿಲ್ಲ ಸ್ವಂತ

ಬೇಗ ಹೊರ ಬಾ ದೈವವೇ ಆ ನೋವಿನಿಂದ 

ಬಾಳಲಿ ಮತ್ತೆ ಜೊತೆಯಾಗು ಕಾಯುತಿರುವೆ ನಿನ್ನ ಕಂದ

0517ಎಎಂ22072022

*ಅಮುಭಾವಜೀವಿ ಮುಸ್ಟೂರು*